بررسی نظرات دانشجویان پزشکی مقطع بالینی و پرسنل درمانی در رابطه با عوامل م‍‍‍‍ؤثر بر همکاری متقابل آن ها در بیمارستان های شهر یاسوج

مقدمه: پیوسته در روند درمان بیماران و آموزش دانشجویان به علت همکاری نامناسب پرسنل درمانی و دانشجویان پزشکی مقطع بالینی در بیمارستان­های آموزشی درمانی مشکلاتی بوجود می آید، که این امر موجب کاهش کیفیت درمان و آموزش در این مراکز می­گردد و زیان­های غیرقابل جبرانی را در پی خواهد داشت. این پ‍‍ژوهش با هدف بررسی عوامل مؤثر بر میزان همکاری متقابل پرسنل درمانی بیمارستان­های آموزشی و دانشجویان پزشکی مقطع بالینی دانشکده پزشکی یاسوج در سال 1385 انجام شده است.  روش­ ها: این پژوهش یک مطالعه توصیفی- مقطعی بر روی 115 نفر پرسنل درمانی بیمارستان­های شهر یاسوج و 97 نفر از دانشجویان پزشکی مقطع بالینی دانشکده پزشکی به روش سرشماری انجام شد. جهت دستیابی به اهداف پژوهش دو پرسشنامه تنظیم گردید که روایی آن با نظر کارشناسان آموزشی و پایائی آن­ از طریق انجام پیش آزمون و از طریق آلفای کرونباخ (83/0) تایید گردید. پس از گردآوری داده­ها با استفاده از نرم افراز آماری spss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.  یافته­ ها: 1/69 درصد دانشجویان پزشکی و 5/74 درصد پرسنل درمانی، اخلاق را مهم­ترین ویژگی تاثیرگذار بر میزان همکاری خود می­دانستند. 93/75 درصد دانشجویان و 2/53 درصد پرسنل درمانی معتقد بودند که معاونت آموزشی بیمارستان­های شهر یاسوج در ایجاد تعامل میان پرسنل درمانی و دانشجویان پزشکی مقطع بالینی هیچ گونه نقشی ایفاء نمی کنند. 2/89 درصد دانشجویان پزشکی مقطع بالینی بیان داشتند که آموزش مداوم پرسنل درمانی منجر به بهبود همکاری متقابل پرسنل درمانی با آن­ها می­شود. 1/86 درصد پرسنل درمانی و 6/85 درصد دانشجویان پزشکی مقطع بالینی معتقد بودند که تعداد پرسنل درمانی با تعداد بیماران بستری در هر شیفت کاری متناسب نیست. نتیجه گیری: در این مطالعه، اخلاق از دیدگاه پرسنل و دانشجویان مهم­ترین ویژگی فردی است که بر میزان همکاری متقابل آن­ها اثر می­گذارد. همچنین آموزش مداوم پرسنل درمانی از عوامل موثر بر تعامل کارکنان با دانشجویان بوده که باید مدنظر قرار گیرد.